‘Ik woon hier met plezier. Anders was ik wel weggegaan’

Interview: Annet Noor | Foto's: Iryna Andriiuk

Een paar weken geleden stond meneer Purkins (99) aan de balie. Hij vertelde dat hij in ons bewonersblad had gelezen dat Mevrouw Kassing al 65 jaar (2023) huurt bij Woningbedrijf Velsen, maar dat hij afgelopen januari al 70 jaar huurder is bij ons. Baas boven baas. De nog pientere meneer Purkins ging na zijn verhaal weer naar huis, maar wij lieten dit natuurlijk niet aan ons voorbij gaan.

Ik probeerde telefonisch een afspraak te maken, maar vanwege zijn slechthorendheid lukte dat niet. Een bezoekje aan zijn woning aan de Lange Nieuwstraat was het snelst om een afspraak te maken voor de week erop. Tamar, directeur-bestuurder riep meteen enthousiast dat ze meewilde. Gewapend met bloemen, gebak en onze fotografe Iryna werden we warm onthaald door meneer Purkins’ oudste zoon Han (76). Bij binnenkomst zie je overal foto’s van de kinderen en kleinkinderen en er loopt een lijn van de ene kant naar de andere kant van de kamer met tekeningen en werkjes van de achterkleinkinderen.

Tekeningen en foto's van de achterkleinkinderen

Als tiener in het Engelse leger

Charles Purkins, geboren op 21 maart 1925 in New Castle, Engeland is de oudste van 3 kinderen met twee zusjes. Vanaf november 1943 diende hij als 19-jarige vrijwillig 3 jaar in het Engelse leger tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Na een opleiding aan boord ruimde Purkins vanuit Lowestoft op een minesweeper ship mijnen aan de Noordzeekust waar veel strategische mijnenvelden lagen. Dit gebeurde op 2 manieren: Met een contact sweep, een draad die door het water wordt gesleept door één of twee schepen om de tuidraden van drijvende mijnen door te snijden, of door een distance sweep die een schip nabootst om de mijnen tot ontploffing te brengen.

Zo kwam hij ook in IJmuiden terecht. Purkins met Engels accent: “Op een avond in café De Bruinvis ontmoette ik mijn vrouw Kniertje Johanna Meuldijk (1928) en we trouwden op 19 november 1946." Meneer Purkins ging na drie jaar uit het leger en ze verhuisden naar New Castle. Maar Johanna kan er niet aarden en na 9 maanden zetten ze weer voet op Velsense bodem.

Afbeelding van een jonge meneer Purkins aan boord van een mijnenvegerschip

Eigen mensen eerst’

“We wilden ons inschrijven voor een woning maar de gemeente zei ‘eigen mensen eerst’. We hebben nog jaren bij mijn schoonmoeder ingewoond en kregen eindelijk in januari 1954 van het Gemeentelijk woningbedrijf (later Woningbedrijf Velsen) onze woning aan de Lange Nieuwstraat. Hier zijn wij al die tijd blijven wonen en een aantal van onze kinderen is er geboren.”

Geschiedenis

De foto’s in de woonkamer nemen ons mee in de lange geschiedenis van het leven van de vriendelijke Purkins. Ruim anderhalf jaar na hun huwelijk wordt hun eerste zoon Han (1948) geboren. Purkins: “We kregen 5 kinderen, 3 zoons en 2 dochters. Beide dochters leven helaas niet meer; onze eerste dochter Elizabeth overleed een dag voor haar eerste verjaardag in 1953 en onze andere dochter stierf in december 2013 op 57-jarige leeftijd, 3 maanden nadat mijn vrouw in september was overleden.” Niet veel later overleed ook nog eens de 40-jarige zoon van de dochter, de kleinzoon van meneer Purkins.

In IJmuiden werkte meneer Purkins 36 jaar in ploegendiensten bij de hoogovens. “In die tijd werkte je zes dagen, dus 48 uur per week. Ik werkte in ploegendienst; zes ochtenden, zes middagen en zes avonden. Dat waren lange dagen. Later werden dat gelukkig 40-urige werkweken.”

Foto's laten zien uit het verleden

Warmte via dubbeltjesmeter

Purkins vervolgt: “In 1954 bedroeg de huur 9 gulden 80 per week. Die werd elke dinsdag opgehaald door een opzichter van de gemeente. Gas en elektra ging via een dubbeltjesmeter. Zo’n meter zat in elke woning. Als je er een dubbeltje ingooide had je weer even warm water. Als de dubbeltjes op waren dan ging je bijvoorbeeld even wisselen bij de buren. Een douche hadden we niet, maar een lavet, een soort grote wastafel waaraan je je kon wassen. Maar ik ging wel regelmatig douchen bij de hoogovens.”

Han over de buurt: “Je kon hier als kind goed spelen. Je had hier vroeger heel andere huizen dan nu. Er is allemaal bijgebouwd. Boekhandel Erasmus zat toen op de hoek (nu de Readshop aan het Marktplein). Je had een melkboer, groenteboer, een kruidenier en een schoenmaker.”

Klagende buurvrouw

Op de vraag of meneer Purkins hier altijd met veel plezier heeft gewoond, antwoordt hij gedecideerd: “Jazeker wel, anders was ik wel weg gegaan”. Veel last van de buren heeft Purkins niet gehad. Behalve een buurvrouw boven die klaagde. “Ze zei, ik hoor je vrouw steeds lopen, maar dat kon helemaal niet want ze had altijd pantoffels aan. Of ze vroeg een keer of de radio niet wat zachter kon. Maar die stond niet eens aan. Er was altijd wat! We hebben veel buren zien komen en gaan. Er wonen geen mensen meer in het blok van vroeger. Ik maakte nog wel eens een praatje op het balkon maar dat is er niet meer bij hoor.”

Purkins woont op 1 hoog en kon een begane grondwoning krijgen maar dat wilde hij niet. Een traplift zou aankomst bieden voor zijn mobiliteit maar is niet toegestaan omdat het de uitgang in het trappenhuis zou belemmeren. Hij heeft een gaskachel en wilde destijds geen cv aan laten leggen. De woning is goed geïsoleerd, heeft kunststof kozijnen en dubbele beglazing. Het koolmonoxidealarm ging eens 2 keer in korte tijd achter elkaar af. Han: “Ik werd midden in de nacht gebeld. Je schrikt je rot. Na meerdere metingen door de brandweer bleek er niets aan de hand te zijn. Mijn vader had voor de zekerheid meteen de deur opengezet. De gaskachel wordt periodiek gekeurd door een erkend bedrijf”.

Tamar, directeur-bestuurder, Han de oudste zoon en meneer Purkins

Purkins doet zelf nog wel eens een klein boodschapje, de grotere boodschappen doet Han. Maar hij verveelt zich niet: “Ik kijk graag voetbal en snooker en volg het Engelse nieuws. Als er niets op de televisie is speel ik kaartspelletjes op de tablet.”

Han: “Hij zou niet in een hofje willen wonen, veel te rustig voor hem. Hier valt nog een hoop te zien. Hij verheugt zich al op zijn verhaal met foto op de voorkant van ons bewonersmagazine. Purkins: “Ik word nog beroemd in IJmuiden!”.

Meneer Purkins blij met de bloemen